We naderen de jaarwisseling. Een radiozender belt en vraagt of ik in de uitzending wil komen vertellen wat 2012 zoal in petto heeft voor Nederlands talent. Welke transfers vallen er te verwachten? Welke groep valt straks buiten de boot en wie kan het komende jaar met vertrouwen tegemoet zien?

Het is al weer wat jaartjes geleden. Ik ontmoette een oude vriend. Hij was zojuist teruggekeerd van vakantie. Hij praatte honderduit over het land dat hij had bezocht. Over de armoede, de ellende en de maatschappelijke problemen. Hij begreep precies hoe de vork er in de steel zat. Ofwel: waarom het land van de Nijl en de piramides in het verleden tot zulke grootse dingen in staat bleek en waarom nu een groot deel van de bevolking in armoede leeft. Uiteraard had hij de oplossingen ook paraat. Ik vermoei u daar maar niet mee. Ietwat meewarig nam ik afscheid van hem. Deze man begreep totaal niets van het land waar ik zelf drie jaar had gewoond.

Ons hele economische systeem is gebaseerd op competitie. We zien hoe dat systeem in zijn voegen kraakt. Tegelijkertijd zien we een nieuwe beweging ontstaan die ‘delen’ hoog in het vaandel voert. De zo noodzakelijke duurzame innovatie blijkt vooral in ‘delen’ te gedijen. Dat vraagt om een omschakeling van ons denken.

Fransen hebben de mooiste woorden voor de gekste dingen. Waar Fransen spreken over ‘une belle nature’, hebben Nederlanders het platweg over ‘boezem’. Dan gaat het toch ineens over heel wat anders.

‘Ik ben het eens met de Kamer dat heel veel reorganisatietrajecten bij Defensie of elders bij de overheid gaandeweg wel eens anders uitpakken dan deze van tevoren zijn opgediend.’ Aldus Defensie minister Hans Hillen eerder deze maand tijdens een wetgevingsoverleg in de Tweede Kamer.

Je kunt je zaakjes prima voor elkaar hebben, maar als de ‘uitvoerders’ het niet zien zitten, heb je een enorm probleem. Minimaal! Ajax is een triest voorbeeld. Maar je ziet het vaker: managers die druk bezig zijn met structuren en medewerkers die gewoon lekker hun werk willen doen. Maar meestal ligt de vuile was niet zo openlijk op straat. En is de casus zo aansprekend.

Over hoe lerende organisaties ontstaan. Dus hoe leuke, energieke, open plekken groeien waar mensen zich graag aan committeren.

De laatste tijd komen er steeds meer grote verhalen in de media over leiders die zich misdragen, een schrikbewind voeren of anderszins niet integer handelen. De leider lijkt de dader. Maar is dat altijd zo en zijn de volgelingen wel zo onschuldig?

Sociale media, hot spots, de wijsheid van groepen – het is momenteel een al verbinding dat de klok slaat. Niet alleen worden de oneindige mogelijkheden tot verbinding die internet biedt breed uitgemeten. Ook worden de positieve effecten van verbinding unaniem positief belicht. Waar verbinding ontstaat, wordt 0 plus 0 zomaar 8! Nou ja, zomaar? Wie écht wil verbinden, moet aardig wat in zijn mars hebben.

Ik zie mezelf nog zitten, ergens in de tweede helft van de jaren negentig. Net een verse postdoc opleiding op zak - vond mezelf wel het mannetje - en aan de slag als interimmer in een grote publieke organisatie waar het nodige aan de hand was. Waar dus het nodige veranderd moest worden. Om bijvoorbeeld de continuïteit van die organisatie te garanderen.

Er bestaat niet zoiets als een universele leider voor alle situaties. Aan de ene kant heb je mensen die vooral goed gedijen in hoogconjunctuursituaties. Ze blinken uit in groeiscenario’s en hebben het vermogen om rijdende treinen nog net iets harder te laten rijden.

De klant en zijn grillige wensen zijn zo’n beetje heilig verklaard. Het is ontegenzeggelijk het geval dat klanten uw salaris betalen. Het is voor sommige bedrijven ook uitermate lucratief om zich op de klant te richten.

Is het mogelijk? Ik bedoel een geweldige klantbeleving zonder al te veel persoonlijke aandacht? Nee, natuurlijk niet. Klantbeleving en persoonlijke aandacht gaan nou eenmaal hand in hand. Dat zou je tenminste op het eerste gezicht denken. Zappos bijvoorbeeld biedt haar clientèle niet alleen een geweldig assortiment, maar levert ook een uitzonderlijke service. Het bedrijf is als kool gegroeid. Zo zou iedereen het moeten doen. Of toch niet?

Het grote ideaal van elke ondernemer zou volgens de gangbare zakelijke theorieën moeten zijn: streven naar hondstrouwe klanten. Want loyale klanten zijn de krenten in de zakelijke pap. Trouw is ook goed voor ons ego. Het is de spreekwoordelijke aai over ons trotse bolletje.

Mensen hebben een sterk ontwikkeld gevoel voor wat fair is en wat niet. Als we zaken unfair vinden, reageren we daar heftig op. Ook in organisaties speelt fairness een rol. Wat zijn de effecten? En hoe gaan we daar mee om?

De dood van Apple oprichter Steve Jobs deed afgelopen week de discussie over zijn al dan niet onmisbare bijdrage aan het sexy concern weer opleven. Sommige analisten vrezen een serieuze teruggang op termijn. Maar anderen zien het genuanceerder. Zij denken dat Apple – mede door de goed gevulde pipeline met volgende generatie Apple producten – de eerste tijd in staat zal zijn de suprematie te continueren.

Klantgerichtheidsdenken. Men schetst een ideaalbeeld van perfecte service en dienstverlening, maar laat de andere aspecten waarop klanten hun leveranciers beoordelen buiten beschouwing. Onterecht!

Managers zijn minder geliefd dan ze zelf denken. Uit onderzoek blijkt telkens weer dat managers veel optimistischer over hun eigen kwaliteiten zijn dan hun ondergeschikten. Het is overigens normaal. Wij mensen hebben over het algemeen een iets te rooskleurig zelfbeeld.

Deze zomer werden tal van illusies, vanzelfsprekendheden en zekerheden aan flarden geschoten. Letterlijk gebeurde dat in Noorwegen waar een ‘lone wolf’ het ondenkbare deed en in Libië waar de voorheen onaantastbare dictator Khadaffi het riool werd ingejaagd. In overdrachtelijke zin vond op de financiële beurzenmarkt een even onvoorstelbare slachting plaats. Welkom in de wereld van de ‘new normal’.

Verkopen is een vak. Dat geldt voor verkopen via elk medium, en zeker voor persoonlijke verkoop. Word je ermee geboren of kun je het leren? Beide.