Het goede doen wérkt! - De Bijbel voor mensen die bedrijven bouwen

Eerst de mens, dan de prestatie, dan de groei: ‘Een bedrijf kan pas écht verbeteren door alles op zijn kop te zetten’.

In een uitverkochte kerk in Mechelen vertelde ik voor het eerst het verhaal van mijn dubbele ontdekkingsreis die tien jaar duurde — door de ondernemerswereld en door het oude Oosten. Ik, ooit uitgesproken antireligieus, stond daar om te delen hoe uitgerekend het oudste boek ter wereld, gevonden in een vergeten schooltas van mijn vrouw, mijn grootste bedrijfslessen bevatte. Wat ik ooit wegzette als achterhaald, bleek een schatkamer van tijdloze wijsheid en radicale relevantie voor de werkplek van vandaag.

Wtf, de Bijbel?

‘Hoe kom ik in godsnaam bij de Bijbel?’ Het is de meest gestelde vraag die ik krijg. En eerlijk? Ik snap het zelf ook nog niet helemaal. Ik stuitte in 2018 op een psychologisch concept dat me raakte: het mensbeeld dat de mens geschapen is naar het evenbeeld van een algoede God. Geen letterlijke kopie, maar een drager van verantwoordelijkheid en scheppingskracht. Dat triggerde mijn nieuwsgierigheid.

Wat volgde, was een intellectuele én existentiële ontdekkingsreis. Dat we als mens geroepen zijn om het goede te doen voor de ander in onze manier van werken, sloot immers naadloos aan bij het principe van maximale responsabilisering op de werkplek dat ik al jaren bij onze klanten predikte.

Er is niets nieuws onder de zon

In plaats van managers te verafgoden en controlemechanismen op te stapelen, geloof ik dat we medewerkers juist moeten bevrijden. Hen de ruimte geven om initiatief te nemen, om fouten te maken, om orde te scheppen in de dagelijkse chaos — dat is waar leiderschap om draait. Niet om het opleggen van regels, maar om het wegnemen van obstakels.

Want elke mens wil betekenisvol werk. Wij willen voelen dat onze bijdrage ertoe doet. Als we die verantwoordelijkheid durven delen — écht delen — dan ontstaat er iets wat veel verder gaat dan winst. Dan creëren we bedrijven die bruisen van zingeving, samenwerking en gedeelde trots.
En wat blijkt nu? Dat is dus allerminst een modern of progressief idee, zoals ik lang dacht. Het is zo oud als de Bijbel, en vandaag geloof ik dat het de enige — en ook de moeilijkste — weg is naar werk dat blijft duren en bedrijven die het verschil maken.

De bureaucratische ballingschap

Decennialang zijn we verdwaald in de fabel van de harde concurrentie. De illusie dat ‘survival of the fittest’ ook op de werkvloer leidt tot topprestaties. In werkelijkheid ondermijnt die gedachte alles waar samenwerking voor staat.

We zijn gaan geloven dat collega’s concurrenten zijn. Dat de baas vooral almachtig en onfeilbaar moet lijken. Dat het aanvaardbaar is om ethiek opzij te schuiven als het resultaat goed oogt in Excel.

Het gevolg? Wantrouwen. Cynisme. Burn-outs. Bedrijven zijn bolwerken geworden waar mensen zich beschermen in plaats van verbinden. Waar regels mensen vervangen. Waar controle belangrijker werd dan vertrouwen.

Het goede doen als bedrijfsstrategie

Het goede doen wérkt is geen pleidooi voor liefdadigheid, maar een oproep tot een morele bedrijfsrevolutie. Een radicale herwaardering van wat écht werkt: jezelf geven voor de zorg van de ander — de collega, de klant, de maatschappij. Leiderschap herdefiniëren als dienstbaarheid. Succes meten in impact, niet alleen in marge.

Wat er écht toe doet op de werkvloer, zijn de relaties tussen mensen. Het is niet de technologie die ons zal ondermijnen, maar de gesprekken die we niet durven voeren. Niet de software crasht, maar de samenwerking tussen mensen.

Dit boek nodigt uit tot herontdekking van de universele en tijdloze wortels van onze westerse maatschappij. Niet via een model of methode, maar van binnenuit. Want de waarheid is even eenvoudig als krachtig:

‘Laten wij nooit ophouden met goed doen, want na verloop van tijd zullen wij de zegen ervan oogsten, als wij het tenminste niet opgeven.’ — Galaten 6:9